تبیین تأثیر سرمایه انسانی و سرمایه اجتماعی بر قصد کارآفرینانه با در نظر گرفتن نقش تعدیل‌گری سبک شناختی (مورد مطالعه: دانشگاه تهران)

در جامعه ایران امروز، موانع کارآفرینان صرف‌نظر از عوامل سیاسی، اقتصادی، حقوقی و مدیریتی به دلایل انسانی – اجتماعی از جمله نادیده گرفتن روابط و پیوندهای اجتماعی و سرمایه انسانی به‌عنوان مهم‌ترین دارایی یک سازمان نیز است. از این‌رو پژوهش حاضر به بررسی تأثیر سرمایه انسانی و اجتماعی به‌عنوان یکی از اشکال سرمایه‌های طبقه‌بندی شده توسط بانک جهانی، بر قصد کارآفرینی به عنوان یکی از مهم‌ترین عوامل مؤثر در راه‌اندازی یک کسب‌وکار جدید و کارآفرینانه و با در نظر گرفتن نقش تعدیل‌گری سبک شناختی می‌پردازد. جامعه آماری پژوهش حاضر دانشجویان سال چهارم مقطع کارشناسی و سال دوم مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه تهران در سال تحصیلی 1393-92 بودند، چرا که این دانشچویان به‌طور بالقوه در آستانه شروع یک کسب‌وکار جدید و کارآفرینانه هستند و همچنین، به‌دلیل حضور چند سالۀ آن‌ها در دانشگاه می‌توان تأثیر حضور در محیط دانشگاه بر نظرها و ترجیحات آن‌ها را به‌ خوبی استخراج کرد. بدین منظور بر اساس جدول مورگان 367 پرسشنامه با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای از این جامعه جمع‌آوری شد. به‌ منظور سنجش روایی پرسشنامه پژوهش از تحلیل عاملی تأییدی و جهت تعیین پایایی از آلفای کرونباخ استفاده شد. فرضیه‌های پژوهش به کمک آزمون مدلیابی معادلات ساختاری مورد بررسی واقع شدند. مطابق نتایج به‌دست آمده تأثیر مثبت و معنادار سرمایه انسانی بر قصد کارآفرینی مورد تأیید قرار گرفت. حال‌آنکه تأثیر سرمایه اجتماعی بر قصد کارآفرینی فقط در مورد افرادی با سبک شناختی احساسی تأیید شد. در نهایت، نقش تعدیل‌گری سبک شناختی در ارتباط بین سرمایه اجتماعی و قصد کارآفرینانه مورد تأیید قرار گرفت.